Dames en heren, beste Masters, Grandmasters en mede-vechtsporters, Vandaag vraag ik u niet alleen om te lezen, maar ook om te onthouden.
Taekwon-do is in onze landen niet toevallig ontstaan. Het ontstond omdat generaal Choi Hong Hi een visie had. En om die visie te verwezenlijken, stuurde hij dappere mensen de wereld over, naar onbekende landen, onbekende talen en onbekende toekomsten. Deze mensen, van wie velen destijds erg jong waren, zijn degenen die we nu de pioniers noemen.
Ze kwamen met bijna niets. Geen sponsors. Geen sociale media. Geen gevestigde netwerken. Alleen een dobok, een zwarte band en een diepe toewijding om Taekwon-do te onderwijzen. Kunt u zich dat voorstellen? Aankomen in een vreemd land, proberen iets vanaf nul op te bouwen. Niemand om je te begeleiden. Geen geld. Geen familie. Alleen hard werken, vallen en opstaan, en de constante druk om te slagen, voor je leerlingen, voor je kunst en voor je land. Ze onderwezen onophoudelijk. Ze trainden, gaven demonstraties, reisden, vaak alleen, en brachten ongelooflijke offers.
Maar ja, ze maakten ook fouten. Want hoe kon dat ook niet? Ze gaven niet alleen les in een vechtsport. Ze navigeerden door de slangenkuilen van de politiek, binnen vechtsportorganisaties, tussen rivaliserende groepen en zelfs tussen regeringen.
En toch… Ze bleven. Ze bouwden. Ze hielden vol. Nu, vele jaren later, leven sommige van deze pioniers in stilte. Sommigen, helaas, in eenzaamheid. En velen krijgen niet langer het respect dat ze ooit afdwongen. Ik heb het gezien. Jij hebt het gezien. We weten het allemaal. Sommige van hun voormalige leerlingen, nu Masters, zelfs Grandmasters, spreken negatief over hen. Ze beweren dingen beter te doen. Ze zeggen dat de tijden zijn veranderd. Ze zeggen dat de fouten uit het verleden niet meer gelden, maar toch bewandelen ze dezelfde wegen met nieuwe vaandels en dezelfde trots. Laat ik dit duidelijk zeggen: Omdat zij er waren, zijn wij er nu. Zonder hen zouden er geen dojangs in Europa zijn. Geen nationale federaties. Geen kampioenschappen. Geen zwarte banden. Geen wij.
Dus ik verzoek u dringend, nee, ik daag u uit, om hen niet alleen met woorden te eren, maar met daden. Bezoek hen. Bel hen. Nodig hen uit. Bedank hen. Laat hen zien dat Taekwon-Do niet alleen draait om vliegende trappen en het breken van planken, maar om loyaliteit, respect en de band tussen leraar en leerling die nooit vergeten mag worden. Als wij, als vechtsporters, degenen die vóór ons kwamen vergeten, dan beoefenen we geen Taekwon-Do, we dragen slechts het uniform. Laten we herdenken. Laten we eren. Laten we geven om hen. Want uiteindelijk hebben hun voetstappen het pad gevormd dat we nu met trots bewandelen.
Grandmaster Peter Sanders