Op 20 augustus 2025 werd een 17-jarig meisje, Lisa, bruut vermoord toen ze in de vroege ochtenduren op haar fiets vanuit Amsterdam naar huis fietste.
Zoals verwacht, bracht dit incident woede, verdriet en natuurlijk een veelheid aan meningen naar boven. Is het een immigratieprobleem, omdat de dader een asielzoeker is? Nee. Nederlandse mannen hebben ook vrouwen vermoord. Sommigen vroegen zich af waarom een meisje zo laat in de avond helemaal alleen op de fiets zat, gekleed in die kleren. Of de schuld gaven aan haar ouders. Was Lisa verantwoordelijk voor haar lot? Nee. De kern van het probleem is veel simpeler en veel ongemakkelijker; het systematische, meedogenloze geweld tegen vrouwen dat nog steeds in onze samenleving bestaat.
Het is hartverscheurend dat er zoiets afschuwelijks nodig is om mensen aan het praten te krijgen over geweld tegen vrouwen. Ondertussen laten statistieken zien dat er minstens één vrouw in je omgeving is die in haar leven een vorm van geweld heeft meegemaakt, of zal meemaken. En dit zijn alleen nog maar de cijfers over geweldsmisdrijven. Vrouwen worden dagelijks geconfronteerd met intimidatie. Ongewenste mannelijke aandacht, pesten, mannen die zonder toestemming grenzen overschrijden. De lijst is eindeloos en wordt nooit gepubliceerd.
In de workshops zelfverdediging voor vrouwen die ik heb gevolgd en gegeven, spelen we ongemakkelijke situaties na en oefenen we hoe we als vrouw met ongewenste aandacht om moeten gaan. Wat als een man je van achteren vastpakt om je borsten te willen aanraken? Wat als een man je pols grijpt? Wat als een man zijn arm om je nek slaat? Of je wurgt? Bij iedere workshop was er een man aanwezig om de scenario’s “realistischer” te laten lijken. Dat alleen al zegt veel. En toch zou ik niet weten wat ik zou moeten doen als ik op een fiets zat en werd aangevallen door iemand met een mes, zoals Lisa, ondanks al mijn training.
Ik voel woede en ongeloof dat vrouwen nog steeds worden geschonden en niet gerespecteerd, zelfs in een land dat fundamenteel heel veilig is. Ik ben woedend dat wij vrouwen nog steeds twee keer moeten nadenken voordat we midden in de nacht uitgaan, in dat korte rokje, ons drankje moeten afdekken, de achterbank van de auto controleren, ongemakkelijk glimlachen als een man onze persoonlijke ruimte binnendringt. En ik voel me hopeloos, hulpeloos en doodsbang voor de volgende generatie.
Slechts twee dagen na Lisa’s dood ging mijn 17-jarige dochter met haar vriendinnen naar een laat huisfeestje. Om drie uur ‘s nachts werd ieder meisje dat ze kende door ouders opgehaald. Echter geen van de jongens die ze kende werd opgehaald. En we accepteren dit allemaal als normaal. Maar het is niet normaal. Het is een waarschuwing. Veiligheid zou voor sommigen geen privilege moeten zijn. Of iedereen is veilig, of niemand.
We moeten onszelf nu afvragen: Wat heb ik vandaag gedaan om de wereld vreedzamer te maken? Hoe heb ik de vrijheid en rechtvaardigheid bevorderd?
Sheba, 2e Dan